FAHRİYE ABLA

Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar,

Kapanırdı daha gün batmadan kapılar.

O afyon ruhu gibi baygın mahalleden

Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın,sen;

Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen

Gözlerin,dişlerin ve ak pak gerdanınla

Ne şirin komşumuzdun sen Fahriye Abla

Eviniz kutu gibi küçücük bir evdi,

Sarmaşıklarla balkonu örtük bir evdi;

Güneşin batmasına yakın saatlerde

Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede;

Yaz kış yeşil bir saksı pencerede,

Bahçede akasyalar açardı baharla

Ne şirin komşumuzdun sen Fahriye Abla!

Önce upuzun sonra kesik saçın vardı;

Tenin buğdaysı,boyun bir başak kadardı;

İçini gıdıklıyordu bütün erkeklerin

Altın bileziklerle dolu bileklerin,

Açılırdı rüzgârda kısa eteklerin;

Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla,

Ne çapkın komşumuzdun sen Fahriye Abla!

Gönül verdin derlerdi o delikanlıya.

En sonunda varmışsın bir Erzincanlıya.

Bilmem,şimdi hâlâ bu ilk kocanda mısın?

Hâlâ dağları karlı Erzincan’da mısın?

Bırak,geçmiş günleri gönlüm hatırlasın;

Hatırada kalan şey değişmez zamanla...

Ne vefalı komşumuzdun sen Fahriye Abla!

                                                          Ahmet Muhip DIRANAS