OĞLUMA

Biliyorsun ki,oğlum,ortada ne sen varsın,

Ne seni yeryüzüne getirecek bir anne:

Bir gün cihâna gelmen mukadderse,anlarsın,

Bu gelişten gözümü,göynümü yıldıran ne?

Her gün saban başında topladığın kederler

Seni yorgun çıkarır sabahın altısına

Çalışkan ellerine bakanlar kirli derler,

Leke derler alnında güneş karaltısına.

İnce belin bükülmez zamanın dizlerinde,

Öpülen eteklere ayağını silersin.

Yoksulluğun yüzerek sonsuz denizlerinde

Gördüğün her kıt’aya açıktan diş bilersin.

Ayağından çarıklar dökülür parça parça,

Gözyaşların çürütür gömleğinin kolunu.

Bir lokmanın ardında dolaşır haftalarca,

Sürgün gibi gezersin kendi Anadolu’nu!

Fazîlet arkadaşın,hakîkat yoldaşınla

Seyredersin yabancı bir ufkun bahârını,

Bulutları delsen de yükselen dik başınla

Sonunda bir dişiye maledersin varını.

Akşamları bir camın önünde,seni değil,

Elindeki çıkını gözetliyen karındır.

Hakkın önünde değil,zulmün önünde eğil!

Taçlar bile cihanda eğilen başlarındır...

Derdim,omuzlarına yük olmasın bu varlık,

Derdim,oğlum ne Haktan,ne kuldan bir şey umsun

Nasip olmaz kimseye bu kadar bahtiyarlık

Ki sen benim doğmamış,doğmayacak oğlumsun!

Faruk Nafiz ÇAMLIBEL

(Han Duvarları)