YAĞMUR GÖZLÜ ÇOCUK

Bir zamanlar, yüreği sevgi dolu küçük bir çocuk vardı. Annesiyle birlikte küçük

ve sade bir kulübede yaşardı. İnsanı, doğayı, hayvanları, kuşları, kelebekleri çok severdi.

Hiçbir canlıya zarar vermez, kimsenin kalbini kırmazdı.

Yüreciği o kadar hassastı ki bir kedinin ayağına diken batsa, onun için günlerce

ağlardı. Göz pınarlarından yağmur tanesi gibi yaşlar boşalırdı. Bu nedenle de herkes

onu Yağmur Gözlü Çocuk, diye çağırır olmuştu.

Günlerden bir gün, Yağmur Gözlü Çocuk’un annesi hastalandı. Oğlundan, kendisi

için kır çiçekleri toplamasını istedi. Çocuk, evinden çıkıp kırlara doğru koşmaya

başladı. Derelerden, tepelerden, hoş kokulu bahçelerden geçti. Karşılaştığı her canlıyla

ilgilendi.

Kurtlara, kuşlara selam verdi. Alın teri döken işçilere, rızık için çalışan çiftçilere

kolaylıklar diledi. Sonunda rengârenk çiçeklerle dolu bir vadinin ortasına geldi.

Çiçekler o kadar güzel, o kadar nazlıydılar ki Yağmur Gözlü Çocuk, hiçbirini

koparmaya kıyamadı. Hangi çiçeğe elini uzatsa yapraklarının arasında minik bir böceğin

veya arının dolaştığını görüyordu. Hepsi rızık peşinde, hepsi karnını doyurmaya

çalışıyordu.

Yağmur Gözlü Çocuk, kır çiçeklerinin arasında akşama kadar dolaştı. Ama annesine

götürebileceği bir tek çiçek koparamadı. Hasta anneciğinin yanına eli boş

döneceği için utanıyordu. İşin daha da kötüsü güneş batmış, ortalık kararmıştı.

Zavallı çocuğun üzüntüsü gitgide artmaya başladı. Boncuk mavisi gözleri, yeniden

bulutlandı. Bir süre sonra da pıtır pıtır gözyaşı dökmeye başladı.

Yağmur Gözlü Çocuk’un çiçeklere, böceklere ve diğer canlılara gösterdiği sevecenlik,

Ay’ı çok etkilemişti. Küçük çocuğu ödüllendirmek, hasta annesini de sevindirmek

istedi. En parlak yıldızlardan bir demet oluşturdu. Kendisini ziyarete gelen bir

Gece Kuşu’nun gagasına tutuşturup Yağmur Gözlü Çocuk’a yolladı.

Gece Kuşu, Ay’ın selamını ileterek gagasındaki yıldız demetini küçük çocuğa

verdi. Yağmur Gözlü Çocuk’un gözlerindeki hüzün, sevince dönüştü. Ay’a bir teşekkür

öpücüğü gönderdi. Yıldız demetini kaptığı gibi annesine koştu. Çocuk koştukça

yıldızlar önünü aydınlatıyordu.

Oğlunun elindeki yıldız demetini gören anne, sevinçten ayağa kalktı. Hastalığından

eser kalmadı. Küçük oğlunu bağrına bastı.

Yıldız demetini küçük bir vazoya koydular. Onların kulübesi, yıldızların yaydığı

ışık demetiyle sonsuza kadar aydınlandı.

Üzeyir GÜNDÜZ

Yağmur Gözlü Çocuk

(Düzenleme yapılmıştır.)